Kapłan-wojownik. Wyznaje wiarę w Czerwonego Boga, R’hllora.
Gruby, łysy, ubiera się w czerwone szaty. Lubi wino, chętnie bierze czynny udział w turniejach rycerskich, podczas których walczy płonącym mieczem.
Przedakcja
Thoros był najmłodszym z ośmiorga rodzeństwa i jego ojciec oddał go na nauki do świątyni Czerwonego Boga. Młody Thoros nie był wzorem pobożności, a ścieżka świątynna nie była spełnieniem jego marzeń. Wprawdzie odmawiał modlitwy i recytował zaklęcia, zdarzało się także, iż patrząc w płomienie miał wizje, ale, jak sam przyznaje, często zakradał się do kuchni po smakołyki i chętnie spędzał noce w towarzystwie psotnych dziewcząt. Młody Thoros wykazywał talent do języków i prawdopodobnie dlatego kapłani R’hllora wysłali go do Królewskiej Przystani z poleceniem szerzenia wiary w Czerwonego Boga. Kapłani uznali, iż szalony król Aerys z jego zamiłowaniem do ognia chętnie stanie się wyznawcą R’hllora. Aerys nie był zainteresowany towarzystwem Thorosa, ale w późniejszym czasie kapłan zaprzyjaźnił się z królem Robertem Baratheonem. Wspólnie spędzali czas na osuszaniu kolejnych kielichów z winem. Pewnego dnia Thoros wyznał Robertowi, że został czerwonym kapłanem, ponieważ na szatach kapłanów R’hllora nie było widać plam po winie, co bardzo rozbawiło króla. Thoros wykazywał również talent do wojaczki. Wsławił się podczas rebelii Greyjoya, kiedy jako pierwszy z atakujących wdarł się na mury Pyke.
Gra o tron
Thoros bierze udział w turnieju namiestnika. W walce indywidualnej pokonuje Berica Dondarriona, ale chwilę później przegrywa swój kolejny pojedynek. Turniej był dla Thorosa udany, bowiem triumfował on w walce zbiorowej.
Czerwony kapłan znajduje się w gronie ludzi wysłanych wraz z Dondarrionem, by wymierzyli królewską sprawiedliwość ser Gregorowi Clegane’owi. Góra zaczaił się przy Brodzie Komedianta na ludzi ser Berica i wciągnął ich w pułapkę. Zaskoczeni atakiem ludzie Dondarriona w końcu zdołali skupić się wokół Thorosa, ale stracili w tej potyczce większość ze 120 wojowników. Drużyna mimo porażki rosła w siłę, bowiem z każdym dniem dołączali do nich nowi ochotnicy. Sam Beric Dondarrion został poważnie ranny podczas starcia nad Brodem Komedianta, ale Thoros opatrzył mu rany, a następnie spędził noc przy Dondarrionie, czuwając i modląc się. Mówi się, że dzięki jego zabiegom Dondarrion przeżył.
Nawałnica mieczy
Thoros z Myr stał się członkiem Bractwa bez Chorągwi, banitów skupionych wokół Dondarriona, którzy po śmierci króla Roberta kontynuują wymierzanie królewskiej sprawiedliwości bandytom. Harwyn, dawny podkomendny Eddarda Starka, opowiada Aryi historię Berica i Thorosa. Gendry również wspomina czerwonego kapłana, przywołując słowa swego mistrza z kuźni, który był zdania, iż Thoros jest w stanie przepić nawet króla Roberta, „dobrali się jak w korcu maku. Dwóch żarłoków i ochlapusów”(1) powiadał Mott.
Thoros, który pojawia się wraz z ludźmi lorda Berica w jaskini pod wydrążonym wzgórzem, w niczym nie przypomina grubego, jowialnego kapłana, jakiego Arya mogła pamiętać z Królewskiej Przystani. Kapłan z Myr jest obecnie wychudzonym, zabiedzonym mężczyzną o skołtunionych włosach, ubranym we fragmenty starych zbroi założonych na wyblakłe, różowe szaty. Thoros zauważa jednak, że w ostatnich miesiącach przeszedł duchową przemianę. Nie jest już tym rozrywkowym człowiekiem, jaki towarzyszył królowi Robertowi podczas uczt. Deklaruje, że Pan Światła przebudził się w jego sercu, a wizje, jakich doświadcza przekonują go, iż przebudziły się dawne moce. Czerwony kapłan bierze udział w sądzie, jaki Sandorowi Clegane’owi urządza lord Beric. Ogar zostaje skazany na próbę walki i wygrywa ten pojedynek, a Thoros kolejny raz modlitwami przywraca do życia śmiertelnie rannego Berica Dondarriona.
W potyczce z Krwawymi Komediantami Miryjczyk zalicza się – obok Berica – do wojowników wyróżniających się aktywnością. Dla Thorosa ludzkie życie jest ważniejszym dobrem niż majątek. Uważał, iż jeden z uratowanych zakonnych braci powinien wstydzić się tylko tego, że od razu nie wyznał przesłuchującym ich bandytom, gdzie ukryli zakonny majątek, co pozwoliłoby ocalić życie kilku innych zakonników. Thoros daleki jest od fanatyzmu. Podczas pobytu wśród zakonników przystaje na prośbę jednego z nich, by powstrzymać się od modłów do R’hllora. Jednocześnie jest gorliwym wyznawcą czerwonego boga, wierzy, że to interwencja Pana Światła przywraca do życia Berica Dondarriona. Thoros wskrzeszał Berica już sześciokrotnie, ale za każdą kolejną śmiercią z większym trudem przychodzi mu wezwanie duszy Dondarriona z zaświatów. Czerwony kapłan przyznał, że udzielanie zmarłym ostatniego pocałunku, poprzez wypełnienie ust ogniem i wdmuchnięcie płomieni do serca, płuc i duszy nieboszczyka należy do obowiązków duchownych R’hllora i był niejednokrotnie świadkiem udzielania tej posługi przez starych kapłanów. W przeszłości sam Thoros również udzielał ostatniego pocałunku zmarłym, ale tylko Beric powrócił po tym do życia, co zdaniem Thorosa dowodziło, że Pan Światła ma jakieś zadanie dla Lorda Błyskawicy.
Uczta dla wron
Thoros nadal przebywa z Bractwem bez Chorągwi. Opiekuje się ranną Brienne, ale ma świadomość, że po odejściu Berica Dondarriona Bractwo zgubiło gdzieś ideały, jakim do niedawna było wierne. Myrijczyk nie wie, dokąd prowadzi ich droga, nie jest w stanie wyczytać przyszłości Bractwa w płomieniach ogniska. Przyznaje przed Brienne, że jest kiepskim kapłanem i jeszcze gorszym czarodziejem. Podczas sądu, jaki Kamienne Serce urządziła Dziewicy z Tarthu, Thoros wspomina chwilę odnalezienia zwłok Catelyn Stark oraz to, że Beric Dondarriona przekazał jej swój dar życia.
Cytaty z Thorosa
„Słońce nie przestanie świecić, jeśli opuścimy modlitwę albo dwie. Ja sam wiem o tym najlepiej”.
(George R. R. Martin, Nawałnica mieczy, t. I: Stal i śnieg, tłum. Michał Jakuszewski, Poznań 2002, str. 541).
„Nie władam magią, dziecko. Tylko się modlę”.
(George R. R. Martin, Nawałnica mieczy, t. I: Stal i śnieg, tłum. Michał Jakuszewski, Poznań 2002, str. 543).
„Życie jest ciepłem, ciepło jest ogniem, a ogień jest u Boga i tylko u Boga.”
George R. R. Martin, Nawałnica mieczy, t. I: Stal i śnieg, tłum. Michał Jakuszewski, Poznań 2002, str. 543).
„Jestem Thoros, ongiś z Myr… kiepski kapłan i jeszcze gorszy czarodziej”.
(George R. R. Martin, Uczta dla wron. Sieć spisków, tłum. Michał Jakuszewski, Poznań 2006, str. 385).
„Nie wątpię, że gdzieś w Siedmiu Królestwach można jeszcze odnaleźć dobroć, litość i przebaczenie, ale nie szukaj ich tutaj. To jaskinia, nie świątynia. Kiedy ludzie muszą żyć jak szczury w ciemności pod ziemią, szybko zapominają o litości”.
(George R. R. Martin, Uczta dla wron. Sieć spisków, tłum. Michał Jakuszewski, Poznań 2006, str. 387)
„Sprawiedliwość. Pamiętam ją. Miała dobry smak. Kiedy dowodził nami Beric, walczyliśmy o sprawiedliwość. Przynajmniej tak sobie powtarzaliśmy. Byliśmy królewskimi ludźmi, rycerzami, bohaterami… ale niektórzy rycerze są mroczni i straszliwi, pani. Wojna z nas wszystkich robi potwory.”
(George R. R. Martin, Uczta dla wron. Sieć spisków, tłum. Michał Jakuszewski, Poznań 2006, str. 387).
Inni bohaterowie o Thorosie:
„Z pewnością posiadał moc dorównywania w piciu Robertowi Baratheonowi, a niewielu było takich, którzy mogli to o sobie powiedzieć”.
(Jaime Lannister
George R. R. Martin, Nawałnica mieczy, t. I: Stal i śnieg, tłum. Michał Jakuszewski, Poznań 2002, str. 155).
„Czerwony czarodziej. Słyszałem że włada niezwykłymi mocami”.
(Oberżysta z gospody „Pod Klęczącym Mężczyzną”
George R. R. Martin, Nawałnica mieczy, t. I: Stal i śnieg, tłum. Michał Jakuszewski, Poznań 2002, str. 155).
Mistrz mi mówił, że jesteś pijakiem i szarlatanem, najgorszym kapłanem na świecie.
(Gendry
George R. R. Martin, Nawałnica mieczy, t. 1 Stal i śnieg, tłum. Michał Jakuszewski, Poznań 2002, str. 596)
Asia Witek
(fot. materiały prasowe HBO)
Przypisy:
1) George R. R. Martin, Nawałnica mieczy, t. I: Stal i śnieg, tłum. Michał Jakuszewski, Poznań 2002, str. 314.