Przedakcja
Ned i Robert dorastali razem pod okiem lorda Jona Arryna w Orlim Gnieździe. 8-letni Eddard został oddany na wychowanie do Doliny przez swego ojca Rickarda[xiii], a rodzeństwo chłopca – Brandon, starszy brat (ówczesny dziedzic rodu Starków), Lyanna oraz młodszy brat Benjen – pozostało na Północy. Pomiędzy Nedem a Robertem powstała serdeczna przyjaźń, a Jona Arryna Eddard uważał wręcz za swego drugiego ojca. Więzy między młodzieńcami dodatkowo wzmocniły zaręczyny Baratheona ze Strakówną. Po tajemniczych wydarzeniach związanych ze zniknięciem Lyanny oraz tragicznej śmierci lorda Rickarda i Brandona, gdy Aerys II Targaryen (zwany Szalonym Królem) zażądał od Jona Arryna głów jego podopiecznych, lord Doliny odmówił wykonania królewskiego rozkazu, wzniósł swoje chorągwie i tak oto rozpoczęła się rebelia.
Po śmierci ojca i brata teraz już lord Eddard Stark pragnął przyłączyć siły Północy do buntu przeciw władzy Targaryenów. Wyruszył z Doliny Arrynów na Paluchy, gdzie wynajął łódź rybacką, aby dopłynąć do Białego Portu – miasta podległego Winterfell. Jednak szalejący sztorm znacznie utrudnił tę podróż. Do Trzech Sióstr Eddard dopłynął wraz z córką właściciela łodzi. Na marginesie należy wspomnieć, że ta tajemnicza młoda kobieta jest uważana za potencjalną matkę Jona Snowa.
Stark musiał przejść przez góry, dotrzeć do Paluchów i wynająć rybaka, który przewiózłby go przez Zimną Wodę. Po drodze zaskoczył ich sztorm. Rybak utonął, ale jego córka dostarczyła Starka na Siostry przed zatonięciem łodzi. Ponoć zostawił ją z workiem srebra i bękartem w brzuchu. Nazwała go Jonem Snow, na cześć Arryna.[xiv]
Eddard wydostał się z Trzech Sióstr przy cichym wsparciu lorda Borrella. Dotarł do Winterfell, skąd wyruszył z armią na południe, aby przyłączyć się do rebelianckich sił Roberta Baratheona. Wspomógł przyjaciela w Bitwie Dzwonów. Po walce o Kamienny Sept Eddard udał się do Riverrun, gdzie poślubił przed obliczem Siedmiu Catelyn Tully. Tego dnia lord Hoster Tully wydał za mąż także drugą córkę, Lysę, za Jona Arryna, przez co na dobre i złe związał los swego rodu z powodzeniem rebelii. Miażdżące zwycięstwo nad siłami rojalistów przyszło po wielu walkach – w bitwie nad Tridentem Robert zabił księcia Rhaegara Targaryena, ale sam został ranny. W jego zastępstwie Eddard prowadził armię ku Królewskiej Przystani. Tam okazało się, że lord Tywin Lannister w ostatniej dogodnej chwili przeszedł na stronę buntowników. Jego wojska splądrowały miasto, jego syn Jaime zabił króla Aerysa II, a kilku podwładnych (w tym ser Gregor Clegane) z polecenia swego lorda zamordowało synową i wnuki króla. Ned był zdruzgotany tymi okrucieństwami. Niestety Robert po przybyciu do stolicy nie podzielał moralnych wątpliwości Neda ani nie potępił krwawych występków Lannisterów. Te wydarzenia spowodowały rozdźwięk między przyjaciółmi. Eddard opuścił Królewską Przystań i udał się wraz z wojskiem do Końca Burzy bronionego z poświęceniem przez jednego z braci Roberta – Stannisa Baratheona. Tam Eddard przyjął kapitulację sił Tyrellów oblegających twierdzę.
Następnie Ned wyruszył na poszukiwania swej siostry Lyanny. Odnalazł ją dopiero na pograniczu Dorne. W Wieży Radości strzegli dziewczyny trzej rycerze w białych płaszczach. Byli to ser Arthur Dayne, zwany Mieczem Poranka, lord dowódca Gerold Hightower oraz ser Oswell Whent. Ned i jego sześciu zaufanych towarzyszy z wielkim trudem pokonało trzech gwardzistów, ale z tej potyczki uszli z życiem jedynie Eddard oraz Howland Reed – tajemniczy wyspiarz z Przesmyku i przyjaciel Neda. Okazało się, że Lyanna jest umierająca „w łożu zalanym krwią”[xv]. W komnacie przesyconej zapachem zimowych róż dziewczyna wymusiła na bracie złożenie przysięgi. Kwestia czego dotyczyła ta obietnica jest przedmiotem spekulacji czytelników. Wydaje się, że Ned do końca swoich dni dotrzymał słowa danego ukochanej siostrze, choć wspomnienie tej chwili dręczyło go do końca życia. Żal po śmierci Lyanny Eddard dzielił z Robertem, co na powrót zbliżyło skłóconych przyjaciół.