Gra o Tron
Lorda Eddarda Starka poznajemy w pierwszym tomie sagi, gdy dokonuje egzekucji na dezerterze z Nocnej Straży. Ned wymierza sprawiedliwość zgodnie ze starym zwyczajem Pierwszych Ludzi – osobiście. Gdy w drodze do Winterfell Robb i Jon odnajdują zabitą przez jelenia samicę wilkora, Ned decyduje (choć nie bez wahania), że sześcioro szczeniąt trafi w ręce młodych Starków i Jona Snowa. Wkrótce przychodzi wiadomość o śmierci lorda Jona Arryna – dotychczasowej ręki króla. Następnie do Winterfell przybywa orszak króla Roberta Baratheona, który chce ofiarować urząd królewskiego namiestnika swemu przyjacielowi z dzieciństwa oraz zaręczyć starszą córkę Neda, Sansę, z Joffrey’em – dziedzicem Żelaznego Tronu. Pomimo wątpliwości Ned zgadza się i wyrusza wraz z córkami oraz chorągwią około 50 swoich ludzi do Królewskiej Przystani[xx].
Lord Stark pamięta z listu szwagierki, Lysy, że Jona Arryna zamordowano na zlecenie Lannisterów. Chce rozwikłać zagadkę śmierci przybranego ojca. W Czerwonej Twierdzy natrafia jednak na gęstą sieć spisków i intryg, które otaczają królewski tron. Rozrzutność króla, z którego rozkazu organizowany jest turniej namiestnika, wpływy Petyra Baelisha i szepty Varysa towarzyszą śledztwu Eddarda i jego poczynaniom w małej radzie. Gdy podczas jednego z jej posiedzeń Ned poznaje plany Roberta dotyczące zamordowania ciężarnej Daenerys Targaryen, ostro protestuje przeciw wysłaniu zamachowców za Wąskie Morze[xxi]. W obliczu niemożności odwiedzenia króla od tego pomysłu, Eddard składa rezygnację z urzędu. Nim jednak ma szansę wrócić na Północ, zostaje zaatakowany i zraniony przez Jaimego Lannistera szukającego zemsty za uwięzienie Tyriona przez Catelyn.
Król ochłonąwszy z gniewu przywraca przyjaciela na urząd namiestnika, po czym wyjeżdża na polowanie. W zastępstwie Roberta Ned reprezentuje Żelazny Tron. Na wieść, że Dorzecze jest nękane najazdami jednego z chorążych lorda Tywina Lannistera, ser Gregora Clegane’a, Eddard wysyła 100 ludzi pod dowództwem lorda Berica Dondarriona[xxii], aby wymierzyć sprawiedliwość Górze, Która Jeździ. Ned odkrywa wreszcie powód zainteresowania poprzedniego namiestnika królewskimi bękartami. To naprowadza Starka na prawdę o faktycznym pochodzeniu Joffreya, Myrcelli oraz Tommena – rzekomych dzieci Roberta z małżeństwa z Cersei Lannister. Eddard wyjawia królowej swoją wiedzę, gdyż pragnie dać Lwicy szansę na ucieczkę z dziećmi przed gniewem króla. Królowa Cersei ma jednak inne plany.
Robert powraca z polowania umierający. Eddard nie zgadza się na pomysł Renly’ego Baratheona przejęcia kontroli nad królewskimi dziećmi oraz odrzuca rady Littlefingera odnośnie objęcia rządów regenta w imieniu młodego Joffreya. Ned postanawia poprzeć pretensje do Żelaznego Tronu Stannisa Baratheona. Niestety, Petyr Baelish i Janos Slynt, dowódca straży miejskiej, nie okazują się warci zaufania.
Oskarżony o zdradę lord Eddard zostaje wtrącony do lochów Czerwonej Twierdzy. Za radą Varysa, w obawie o życie Sansy, Ned zgadza się na publiczne przyznanie do winy i wstąpienie do Nocnej Straży.
Jestem Eddard Stark, Lord Winterfell, Królewski Namiestnik. – Teraz jego głos niósł się przez plac. – Stanąłem tutaj, żeby wobec bogów i ludzi przyznać się do zdrady.
– Nie – wyszeptała Arya. Tłum wokół niej zaczął wrzeszczeć i wyć. Posypały się obelgi. Sansa ukryła twarz w dłoniach. Jej ojciec mówił coraz głośniej.
– Złamałem przysięgę wierności wobec Króla i więzy zaufania wobec mojego przyjaciela Roberta – krzyczał. – Przysięgałem bronić jego dzieci, lecz zanim jeszcze ostygła jego krew, knułem spisek, którego celem było zamordowanie jego syna i objęcie przeze mnie tronu. Niech Wielki Septon oraz Baelor Wielbiony i Siedmiu zaświadczą o prawdziwości moich słów: Joffrey Baratheon jest prawdziwym spadkobiercą Żelaznego Tronu i z łaski wszystkich bogów Panem Siedmiu Królestw i Protektorem Mocarstwa.
Ktoś rzucił kamień. Arya krzyknęła, widząc, że trafił jej ojca. Złote płaszcze podtrzymywały go przed upadkiem. Z głębokiej rany na jego czole płynęła krew. Poleciały kolejne kamienie.[xxiii]