Sansa Stark

Występuje również jako Alayne Stone.
Przez Sandora zwana Ptaszyną („little bird„)

Starsza córka Eddarda „Neda” Starka oraz Catelyn Tully.

Jest bardzo ładna, ma urodę charakterystyczną dla rodu Tullych: niebieskie oczy, jasną cerę i długie, kasztanowe włosy. W trakcie powieści przeistacza się ze ślicznej dziewczynki w piękną młodą kobietę.

Sansa to uduchowiona romantyczka. Lubi romantyczne historie, pieśni o bohaterach, jest wielbicielką tego, co dobre i piękne. Wrażliwa, naiwna i dobra, przejmuje się nieustannie konwenansami. Zna doskonale baśnie i legendy, a także orientuje się w heraldycznych i genealogicznych zawiłościach westeroskich rodów. Potrafi śpiewać, tańczyć, grać na harfie. Wzorowo wyszywa i haftuje, zna się również na prowadzeniu gospodarstwa domowego, chociaż gorzej radzi sobie z liczbami. Dba o swój wygląd, lubi ładne stroje.

W chwili rozpoczęcia Pieśni Lodu i Ognia ma jedenaście lat, ale Ned Stark w jednej ze scen określa ją mianem „dziesięcioletniej dziewczynki”.

Przedakcja

Sansa od najmłodszych lat zachowuje się jak dama. Chętnie słucha opowieści o rycerzach. Tęskni za szerokim światem i jego atrakcjami. Jednym z najpiękniejszych wspomnień jej dzieciństwa jest kilkumiesięczny pobyt barda, który odpłacał za gościnę balladami.
Najlepszą przyjaciółką Sansy jest Jeyne Poole, córka zarządcy. Często towarzyszy im mała Beth Cassel, córka zbrojmistrza Winterfell. Sansa ma lepszy kontakt ze swymi przyjaciółkami niż z młodszą o dwa lata siostrą, Aryą. Dziewczynki mają odmienne charaktery i kompletnie różne zainteresowania.

Gra o tron

Gdy Robb i Jon znajdują szczenięta wilkora w śniegu, Sansa otrzymuje najmniejsze i najspokojniejsze zwierzę. Nadaje mu imię Dama (Lady).

Podczas wizyty Roberta Baratheona w Winterfell ojciec Sansy i król Robert ustalają, że dziewczynka ma wyjść za mąż za Joffreya, najstarszego syna króla i następcę tronu. Sansa jest zafascynowana młodym, przystojnym i szarmanckim księciem. Towarzyszy mu podczas uczty, jaką Eddard Stark wyprawia na cześć królewskich gości, a następnego dnia dzieli się wrażeniami na temat księcia ze swymi przyjaciółkami.

Podczas podróży do Królewskiej Przystani Sansa szuka towarzystwa lepiej urodzonych podróżnych, dlatego bardzo ucieszyło ją zaproszenie na przejażdżkę domem na kółkach z królową Cersei i księżniczką Myrcellą. Przybycie straży honorowej w osobach Barristana Selmy’ego i Renly’ego Baratheona pokrzyżowało te plany. Sansa wykazała się dobrą znajomością heraldyki i bezbłędnie rozpoznała obu rycerzy, a rekompensatą za niemożność spędzenia czasu w towarzystwie królowej była obecność Joffreya. Książę namawia swoją narzeczoną na przejażdżkę wzdłuż brzegu rzeki Trident, podczas której bawią się w poszukiwaczy przygód, piją wino, a Joffrey śpiewa dla niej piosenki. Cudowne chwile przerywa spotkanie Aryi, która wybrała to odległe miejsce do ćwiczenia walki na kije z Mycahem, synem rzeźnika. Mimo starań Sansy dochodzi do konfliktu między Joffreyem a Aryą: książę zostaje uderzony przez Aryę i ugryziony przez wilkora, broniącego swej pani. Sansa sprowadza pomoc dla rannego księcia, a po powrocie do obozu opowiada ojcu przebieg wydarzeń. Gdy czwartego dnia odnaleziono Aryę i skonfrontowano ją z Joffreyem, Sansa zostaje wezwana przed królewskie oblicze i ma tam zeznać na korzyść siostry lub narzeczonego. Dziewczynka nie potrafi zdecydować, czyją stronę powinna trzymać w sporze i zasłania się niepamięcią, co wzbudza w Aryi dużą agresję. Królowa Cersei domaga się śmierci wilkora, a ponieważ Arya przepędziła swoją Nymerię, na śmierć zostaje skazana Dama. Wyrok wykonuje Ned, on też nakazuje odwieźć ciało zwierzęcia do Winterfell. Dalsza droga do Królewskiej Przystani upływa w dużym napięciu. Sansa cały czas obwinia siostrę o śmierć swojej wilkorzycy, a przed snem płacze.

Po przybyciu do Królewskiej Przystani król rozkazuje urządzić wielki turniej rycerski dla uczczenia nowego namiestnika i Sansa z wielką niecierpliwością oczekuje rozpoczęcia zabawy. Stosunki między nią a siostrą nadal pozostają napięte, Sansa nie odzywa się do Aryi, a przy stole zasiada jak najdalej od siostry. Gdy Ned otrzymuje wiadomość, że Bran się obudził, udaje się z córkami na całą noc do bożego gaju. Sansa zasypia dość szybko, a rano opowiada, że śnił jej się uśmiechnięty Bran.

Na turniej namiestnika dziewczynka udaje się w towarzystwie septy Mordane i Jeyne Poole. Sansa jest zachwycona wszystkim, co ją otacza, przygląda się rycerzom w ich lśniących zbrojach, rumakom w bogatych rzędach, słucha okrzyków tłumu i odnotowuje pełne aprobaty spojrzenia pozostałych widzów. Na ten specjalny dzień dziewczynka zakłada prześliczną zieloną suknię, podkreślającą kolor jej włosów. Podczas turniejowych pojedynków Sansa zachowuje zimną krew i, w odróżnieniu od Jeyne, nie zasłania oczu po upadkach rycerzy. Jest opanowana także wtedy, gdy na jej oczach ser Gregor Clegane zabija przypadkowo swego przeciwnika, choć Jeyne popada wówczas w histerię i septa musi ją odprowadzić do zamku. Ze wszystkich występujących na turnieju rycerzy Sansie najbardziej spodobał się ser Loras Tyrell, zabójczo przystojny Rycerz Kwiatów z Wysogrodu. Dziewczynka nie może uwierzyć we własne szczęście, kiedy po jednym z pojedynków ser Loras wręcza jej czerwoną różę. Starkównę zauważa również lord Petyr Baelish, członek małej rady królewskiej, który dostrzega jej niezwykłe podobieństwo do matki. Wieczorem wraz z septą Mordane zostają zaproszone na wyprawianą przez króla ucztę. Zasiadają na honorowych miejscach, a o ich dobre samopoczucie dba Joffrey. To pierwsze spotkanie Sansy z księciem od wydarzeń nad Tridentem. Dziewczynka dostrzega jego urok i cieszy się z okazywanej przez księcia uprzejmości. Joffrey przez całą ucztę prawi jej komplementy, dba, by miała co jeść i pić, przekazuje dworskie ploteczki. Sansa jest oczarowana otaczającym ją splendorem, o którym dotychczas nawet nie śmiała marzyć i pijana atmosferą wielkiego święta. Dziewczynka ma nadzieję, że Joffrey sam odprowadzi ją na zamek, ale on oddelegowuje do tego zadania Sandora Clegane’a. Sansa boi się potężnego mężczyzny z bliznami na twarzy, ale zauważa, że uczta dobiegła końca i pozostaje jej towarzystwo podpitego Ogara. Chcąc być miłą mówi komplementy pod adresem brata Sandora, ale między braćmi Clegane nie ma miłości. Mężczyzna opowiada Sansie o wydarzeniach sprzed lat, kiedy dwunastoletni Gregor w akcie zemsty za zabranie zabawki włożył twarz siedmioletniego Sandora w płomienie. Po dotarciu do zamku Ogar grozi, że zabije Sansę, jeśli komukolwiek powtórzy tę opowieść. Następnego dnia dziewczynka udaje się na turniej w towarzystwie ojca, bo nie chce opuścić ostatnich pojedynków. W starciu Jaimego Lannistera z Ogarem kibicuje temu ostatniemu, ale przy kolejnym pojedynku drży o zdrowie ser Lorasa, któremu przyszło rywalizować z Gregorem Clegane i płacze, gdy Góra zamierza się mieczem na Rycerza Kwiatów. Podczas wieczornej uczty Sansa siedzi obok Aryi i dziewczynki są dla siebie nawzajem bardzo uprzejme.

Parę tygodni po zakończeniu turnieju namiestnika Sansa wraz z septą stoją na galerii w sali tronowej i przyglądają się, jak Ned wysłuchuje skarg wnoszonych do króla Roberta. Wieśniacy opowiadają o zbrodniach, jakich dopuścił się Gregor Clegane, więc królewski namiestnik wysyła przeciwko Górze zbrojnych dowodzonych przez Berica. Sansa jest przekonana, ze gdyby nie ranna noga, ojciec sam poprowadziłby karną ekspedycję. Plotkuje ze swoją zakochaną w Beriku przyjaciółką, Jeyne Poole, o ostatnich wydarzeniach na dworze. Ku oburzeniu septy dziewczynki roztrząsają, czy lord Beric przywiezie głowę Góry królowi, czy też zatknie ją przed bramą zamku Clegane’ów. Sansa wyniośle traktuje Aryę i oświadcza siostrze, że gdy już wyjdzie za Joffreya i zostanie królową, to Arya będzie musiała jej się kłaniać i tytułować „Waszą Miłością”. Młodsza z sióstr rzuca w drugą czerwoną pomarańczą, niszcząc piękną suknię. Wściekła Sansa woła, że to Aryę powinni zabić zamiast Damy i wychodzi z jadalni powstrzymując łzy. Zasypia w swej komnacie i śni o wilkorzycy. Po południu Ned wzywa na rozmowę obie córki. Arya przeprasza Sansę za swoje zachowanie i proponuje, że wypierze zniszczoną suknię siostry lub uszyje jej nową. Sansa kwituje tę propozycję pogardliwym stwierdzeniem, że uszyta przez nią suknia nie nadawałaby się nawet do sprzątania chlewu. Zaskakuje ją ojciec, który oznajmia, że zamierza odesłać dziewczynki do Winterfell. Sansa, która cały czas ma w pamięci wspaniały turniej i której strasznie podoba się w stolicy, nie chce opuścić Królewskiej Przystani. Zaklina ojca, by pozwolił jej pozostać. Obiecuje, że będzie szlachetna jak sama królowa Cersei. Przypomina, że przecież ma wyjść za Joffreya i z oburzeniem odrzuca propozycje Neda, że znajdzie jej lepszego kandydata na męża. Gdy Ned znajduje statek, którym mają udać się do Winterfell i nie pozwala córce pożegnać się z Joffreyem, Sansa biegnie do królowej Cersei i donosi jej o planach ojca, co pozwala Lannisterom wyprzedzić posunięcia Starka. Podczas pałacowych zamieszek Sansa zostaje zamknięta w pokoju razem z Jeyne Poole. Przez trzy dni nie docierają do nich żadne wiadomości. Dziewczyny słyszą, jak dzwony oznajmiają śmierć Roberta Baratheona, ale mimo próśb i zaklęć służące ani strażnicy nie chcą odpowiedzieć na żadne ich pytanie. Sansa powołuje się na swoje narzeczeństwo z Joffreyem oraz na królową, ale to w niczym nie pomaga. Nocą śni jej się Joff oraz ona sama, zasiadający na tronie i odbierający hołdy. Trzeciego dnia Sansę prowadzą do królowej. Cersei wraz z przedstawicielami małej rady tłumaczą dziewczynce, że jej ojciec był zdrajcą, a wobec tego ona nie może poślubić Joffreya, bo na niej również ciąży piętno zdrady. Na polecenie Cersei Sansa pisze listy do swoich krewnych, wzywając ich do złożenia hołdu królowi Joffreyowi. Podczas najbliższej audiencji dziewczynka publicznie błaga Joffa o łaskę dla swego ojca. Król obiecuje jej, że jeśli Ned przyzna się do winy i potwierdzi, że Joffrey jest prawowitym królem, to przychyli się do prośby swej narzeczonej. Dziewczyna nie ma pojęcia, że Varys szantażował przebywającego w lochach Neda, groźbą, iż jeśli nie zgodzi się na propozycję Joffreya, to przyniosą mu głowę najstarszej córki.

Sansa jest obecna przed septem Baelora Błogosławionego i wysłuchuje przyznania się Neda do winy, złożonego wobec króla, jego dworu i tłumu mieszkańców Królewskiej Przystani. Dziewczynka zakłada na ten dzień piękną niebieską suknię i stoi z zadowoloną miną do chwili, kiedy Joffrey rozkazuje ściąć Eddarda Starka. Sansa pada na kolana i histerycznie płacze.

Po śmierci ojca dziewczyna pogrąża się w rozpaczy. Całe dnie spędza w łóżku, nic nie je ani nie pije. Przez chwilę rozważa popełnienie samobójstwa, wyobraża sobie reakcje otoczenia na jej śmierć, ale brakuje jej determinacji, by skoczyć z okna. Nie reaguje na pytania służby, z obojętnością przyjmuje lecznicze zabiegi zlecane jej przez wielkiego maestra Pycelle’a. Śni o ojcu, ale ma również koszmary, w których królewski kat, ser Illyn Payne, przychodzi po jej głowę. Po kilku dniach do jej komnaty wkracza Joffrey w otoczeniu królewskich gwardzistów i rozkazuje dziewczynie, by towarzyszyła mu podczas audiencji. Sansa zarzuca Joffreyowi, że nie dotrzymał słowa i nie okazał łaski jej ojcu, mówi też królowi prosto w oczy, że go nienawidzi, za co zostaje ukarana biciem. Po wyjściu króla w jej komnacie zostaje na chwilę Sandor, który doradza dziewczynie, by mnie stawiała oporu, bo Joffrey i tak dostanie od niej to, czego zapragnie. Ogar podpowiada, że król oczekuje od niej uprzejmego zachowania, miłych słów, chce widzieć jej miłość i jej strach. Sansa bierze następnie kąpiel, pierwszą od wielu dni, tuszuje siniaki makijażem i udaje się do sali tronowej, gdzie przysłuchuje się wymierzaniu królewskiej sprawiedliwości. Następnie Joffrey prowadzi ją na mury i pokazuje jej zatknięte tam głowy. Oprócz głowy Neda znajdują się tam również szczątki septy Mordane i innych ludzi Starków. Joffrey obiecuje Sansie, że po wygranej nad Robbem sprezentuje jej głowę jej brata, na co dziewczyna odpowiada, że może to Robb da jej głowę Joffreya. Za impertynencję Sansa jest zbita przez ser Meryna. Dziewczynka w gniewie myśli o zrzuceniu Joffreya z wysokich murów wieży, ale między nią a królem przyklęka Sandor i delikatnie ściera jej krew z twarzy.